After zimowisko

Było mega. Było oja i czadowo. Miałam tu już nie pisać, no bo co w końcu kurczę blade, pisanie bloga to dziwna sprawa. Ale notka pozimowiskowa być musi! Piszę tak chyba po każdym, ale to naprawdę było najmega. Poczułam, że 169 może być jednością, odkryłam też, że naharcerze spoza Szczepu też mogą być fajni. I tak mi jakoś się smutno zrobiło, że wybrałam zuchy. To znaczy kocham je i w ogóle, ale w Mateczniku czułam się jak w domu. A teraz zacznę już pozdrowienia i podziękowania, bo to chyba będzie sedno tej notki. Tak więc pozdrawiam i dziękuję:
-Adze... jak już mówiłam, za wszystko... tak podsumowując naszą trochęzazażyłą znajomość, za filozofie, które nas niszczą zamiast budować, ale i tak są niezbędne,
-Werze... za wszystko też i tu już nie będę rozkładać na czynniki, bo jeszcze ją zażenuję,
-Ani... podtrzymuję karteczkę, kochanie:P. I bijcie mnie i katujcie, a podtrzymam,
-Mai... za to, że jest codzienną zagadką i ma swoje zdanie,
-Madzi... za jej radość, humor i całokształt,
-Kasi... za to pozytywne zdziwienie apropo jej osoby,
-Isi... bo wbrew pozorom jesteśmy podobne:),
-Burakowi... za poczucie humoru, które uwielbiam,
-Łucji! - amam, miaumiau i te sprawy, jesteś moją ulubioną dziewczynką:),
-Martynie - bo bez Ciebie nie byłoby tego zimo,
-Magdzie Dyb., a w sumie W. - bez Ciebie też by go nie było:),
-Karolowi... za żarty i takietam:P,
-Bartkowi... za moje zadania z fizyki i za to, że ma fajną gromadę,
-Jackowi... bo przywrócił mi wiarę w jedność 169,
-Maćkowi... kochaaaaaaaaaaaaaaaaaam Cię moimi myślami całymi dniameee i nocami:P.
-Mułowi... 61 też ludzie, lubię Cię,
-Murzynowi... jak wyżej.
-I wszystkim innym, którzy byli w Alinie:), bo bez nich to nie byłoby to samo, jak mówi zasada zawarta w Efekcie Motyla.